Αφού γνωρίσαμε το πως άρχισαν να δημιουργούνται το Βασίλειο της Σερβίας, το Πριγκιπάτο του Μαυροβουνίου και το φύλλο των Βοσνίων θα μεταβούμε βορειότερα, στα εδάφη της σημερινής Κροατίας και Σλοβενίας. Όπως έχουμε αναφέρει, το Βασίλειο της Κροατίας σχηματιζόταν από δύο δουκάτα. Το Δουκάτο της Παννονίας και το Δουκάτο της Δαλματίας. Επίσης στην περιοχή επιβάλλεται η Καθολική Εκκλησία.
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΕΝΕΤΟΥΣ-ΒΕΝΕΤΟΥΣ
Έτσι λοιπόν, λόγω της επιβολής της Καθολικής Εκκλησίας στην περιοχή, το Κροατικό Βασίλειο (που ακόμη δεν ήταν ενιαίο) βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Φράγκων. Στα τέλη του 10ου αιώνα όμως, η Φραγκική επικυριαρχία τερματίζεται και τα δύο Δουκάτα, επίσημα πλέον, αποτελούν το Βασίλειο της Κροατίας υπό τις διαταγές του Βασιλέα, το οποίο φτάνει στο απόγειό του τον 11ο αιώνα. Μετά τον θάνατο του τελευταίου Κροάτη Βασιλιά, Στιέπαν του Β΄, ξεσπά πόλεμος μεταξύ Ουγγαρίας και Κροατίας που οδηγεί σε προσωρινή ένωση των δύο υπό της διαταγές του Ούγγρου Κόλομαν.
ΒΕΝΕΤΟΙ, ΑΨΒΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΑΡΙΑ
Στις αρχές του 12ου αιώνα, με την αυξανόμενη δύναμη της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στην περιοχή και λόγω της Καθολικής Εκκλησίας, το Βασίλειο της Κροατίας κυβερνάτε από κοινοβούλιο και έναν αντιβασιλέα διορισμένο από τους Βενετούς. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε από την απειλή της Οθωμανικής κατάκτησης και τον αγώνα των Βενετών για τον έλεγχο της περιοχής. Οι Βενετοί το 1428 είχαν αποκτήσει τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Δαλματίας, με την εξαίρεση της πόλης-κράτους του Ντουμπρόβνικ, που ήταν ανεξάρτητο. Οι Οθωμανικές κατακτήσεις κατέληξαν στη Μάχη του Κρμπάβα το 1493 και τη Μάχη του Μοχάτς το 1526, και οι δύο με αποφασιστικές νίκες των Οθωμανών. Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος Β΄ πέθανε στο Μοχάτς και το 1527 το Κοινοβούλιο επέλεξε το Φερδινάνδο Α΄ του Οίκου των Αψβούργων ως νέο ηγέτη της Κροατίας, υπό την προϋπόθεση να παρέχει προστασία στην Κροατία έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σεβόμενος όμως τα πολιτικά της δικαιώματα. Στην πράξη η Κροατία ήταν ελεύθερο και ανεξάρτητο βασίλειο μόνο από το 910 ως το 1102.
Μετά τις αποφασιστικές Οθωμανικές νίκες η Κροατία διαιρέθηκε σε πολιτικές και στρατιωτικές περιοχές, διαχωρισμό που έγινε το 1538. Οι στρατιωτικές περιοχές έγιναν γνωστές ως Κροατική Στρατιωτική Παραμεθόριος και ελέγχονταν άμεσα από τον Αυστριακό αυτοκράτορα. Οι Βενετοτουρκικοί Πόλεμοι κατά των 16ο αιώνα προξένησαν μεγάλες δημογραφικές αλλαγές με τους Κροάτες να μεταναστεύουν προς την Αυστρία. Για να αναπληρώσουν τους Κροάτες που έφυγαν οι Αψβούργοι έκαναν έκκληση στους Ορθόδοξους πληθυσμούς της Σερβίας και της Βοσνίας για στρατιωτική υπηρεσία στην Κροατική Στρατιωτική Παραμεθόριο. Στις περιοχές αυτές ακόμη και σήμερα υπάρχει διαμάχη για τον έλεγχό τους από Σέρβους, Κροάτες και Βόσνιους.
Την περίοδο 1830-1840 και ενώ η Κροατία κυβερνάτε άμεσα από τους Αψβούργους, επιχειρείται Κροατική Εθνική Αναγέννηση, μια πολιτική και πολιτιστική καμπάνια που υποστήριζε την ενότητα όλων των Νότιων Σλάβων του Βασιλείου της Κροατίας. Πρωταρχικός της στόχος ήταν η καθιέρωση μιας πρότυπης γλώσσας ως αντίβαρο στην Ουγγρική, μαζί με την προώθηση της Κροατικής λογοτεχνίας-φιλολογίας και πολιτισμού. Κατά την Ουγγρική Επανάσταση του 1848 η Κροατία τάχθηκε με τους Αυστριακούς και ήλπιζε να νικήσει τις Ουγγρικές δυνάμεις το 1849. Τη δεκαετία του 1860 έγινε φανερή η αποτυχία της πολιτικής, οδηγώντας στον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του 1867 και τη δημιουργία μιας προσωπικής ένωσης των στεμμάτων της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ουγγαρίας. H συνθήκη άφηνε το ζήτημα του καθεστώτος της Κροατίας στην Ουγγαρία και αυτό επιλύθηκε με τον Κροατοουγγρικό Διακανονισμό του 1868, οπότε τα βασίλεια Κροατίας και Σλαβονίας συνενώθηκαν. Το Βασίλειο της Δαλματίας παρέμεινε ντε φάκτο υπό Αυστριακό έλεγχο, ενώ η Ριγιέκα διατήρησε το καθεστώς του Φιούμε, που είχε θεσπιστεί το 1779. Οταν η Αυστροουγγαρία κατέλαβε τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878), η Κροατική Στρατιωτική Παραμεθόριος καταργήθηκε και η περιοχή επεστράφη στην Κροατία το 1881, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κροατοουγγρικού διακανονισμού. Νέες προσπάθειες μεταρρύθμισης της Αυστροουγγαρίας που αποσκοπούσαν στην ομοσπονδοποίηση με την Κροατίας ως ομόσπονδη ενότητα διακόπηκαν από την έλευση του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ΣΛΟΒΕΝΙΑ
Οι Σλοβένοι, σλαβική φυλή, εμφανίστηκαν στην Πάνω Παννονία τον 7ο αι. μ.Χ. και ήρθαν πολλές φορές σε σύγκρουση με τους Βαυαρούς και τους Λομβαρδούς για την κυριαρχία στην περιοχή. Ανοργάνωτος και άναρχος λαός ο οποίος δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ενιαίο κράτος και δέχτηκε την κυριαρχία των Αβάρων και των Βαυαρών. Όταν ο Καρλομάγνος διέλυσε το κράτος των Αβάρων (9ος αι.), μοίρασε τα σλοβένικα πριγκιπάτα στη Βαυαρία και τη Φριούλ. Τότε έγινε και ο προσηλυτισμός των Σλοβένων στο χριστιανισμό (Καθολική Εκκλησία). Κατά το 10ο και 11ο αιώνα πετυχαίνεται η προσάρτηση της περιοχής στην εξουσία των Αψβούργων. Από αυτό το σημείο η ιστορία τους ακολουθεί παράλληλο δρόμο με αυτή των Αυστροουγγαρών, αφού ποτέ δεν αποτέλεσε ανεξάρτητο κράτος.
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΟΑΤΙΑΣ ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΕΝΕΤΟΥΣ-ΒΕΝΕΤΟΥΣ
Έτσι λοιπόν, λόγω της επιβολής της Καθολικής Εκκλησίας στην περιοχή, το Κροατικό Βασίλειο (που ακόμη δεν ήταν ενιαίο) βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Φράγκων. Στα τέλη του 10ου αιώνα όμως, η Φραγκική επικυριαρχία τερματίζεται και τα δύο Δουκάτα, επίσημα πλέον, αποτελούν το Βασίλειο της Κροατίας υπό τις διαταγές του Βασιλέα, το οποίο φτάνει στο απόγειό του τον 11ο αιώνα. Μετά τον θάνατο του τελευταίου Κροάτη Βασιλιά, Στιέπαν του Β΄, ξεσπά πόλεμος μεταξύ Ουγγαρίας και Κροατίας που οδηγεί σε προσωρινή ένωση των δύο υπό της διαταγές του Ούγγρου Κόλομαν.
ΒΕΝΕΤΟΙ, ΑΨΒΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΑΡΙΑ
Στις αρχές του 12ου αιώνα, με την αυξανόμενη δύναμη της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στην περιοχή και λόγω της Καθολικής Εκκλησίας, το Βασίλειο της Κροατίας κυβερνάτε από κοινοβούλιο και έναν αντιβασιλέα διορισμένο από τους Βενετούς. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε από την απειλή της Οθωμανικής κατάκτησης και τον αγώνα των Βενετών για τον έλεγχο της περιοχής. Οι Βενετοί το 1428 είχαν αποκτήσει τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Δαλματίας, με την εξαίρεση της πόλης-κράτους του Ντουμπρόβνικ, που ήταν ανεξάρτητο. Οι Οθωμανικές κατακτήσεις κατέληξαν στη Μάχη του Κρμπάβα το 1493 και τη Μάχη του Μοχάτς το 1526, και οι δύο με αποφασιστικές νίκες των Οθωμανών. Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος Β΄ πέθανε στο Μοχάτς και το 1527 το Κοινοβούλιο επέλεξε το Φερδινάνδο Α΄ του Οίκου των Αψβούργων ως νέο ηγέτη της Κροατίας, υπό την προϋπόθεση να παρέχει προστασία στην Κροατία έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σεβόμενος όμως τα πολιτικά της δικαιώματα. Στην πράξη η Κροατία ήταν ελεύθερο και ανεξάρτητο βασίλειο μόνο από το 910 ως το 1102.
Μετά τις αποφασιστικές Οθωμανικές νίκες η Κροατία διαιρέθηκε σε πολιτικές και στρατιωτικές περιοχές, διαχωρισμό που έγινε το 1538. Οι στρατιωτικές περιοχές έγιναν γνωστές ως Κροατική Στρατιωτική Παραμεθόριος και ελέγχονταν άμεσα από τον Αυστριακό αυτοκράτορα. Οι Βενετοτουρκικοί Πόλεμοι κατά των 16ο αιώνα προξένησαν μεγάλες δημογραφικές αλλαγές με τους Κροάτες να μεταναστεύουν προς την Αυστρία. Για να αναπληρώσουν τους Κροάτες που έφυγαν οι Αψβούργοι έκαναν έκκληση στους Ορθόδοξους πληθυσμούς της Σερβίας και της Βοσνίας για στρατιωτική υπηρεσία στην Κροατική Στρατιωτική Παραμεθόριο. Στις περιοχές αυτές ακόμη και σήμερα υπάρχει διαμάχη για τον έλεγχό τους από Σέρβους, Κροάτες και Βόσνιους.
Την περίοδο 1830-1840 και ενώ η Κροατία κυβερνάτε άμεσα από τους Αψβούργους, επιχειρείται Κροατική Εθνική Αναγέννηση, μια πολιτική και πολιτιστική καμπάνια που υποστήριζε την ενότητα όλων των Νότιων Σλάβων του Βασιλείου της Κροατίας. Πρωταρχικός της στόχος ήταν η καθιέρωση μιας πρότυπης γλώσσας ως αντίβαρο στην Ουγγρική, μαζί με την προώθηση της Κροατικής λογοτεχνίας-φιλολογίας και πολιτισμού. Κατά την Ουγγρική Επανάσταση του 1848 η Κροατία τάχθηκε με τους Αυστριακούς και ήλπιζε να νικήσει τις Ουγγρικές δυνάμεις το 1849. Τη δεκαετία του 1860 έγινε φανερή η αποτυχία της πολιτικής, οδηγώντας στον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του 1867 και τη δημιουργία μιας προσωπικής ένωσης των στεμμάτων της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ουγγαρίας. H συνθήκη άφηνε το ζήτημα του καθεστώτος της Κροατίας στην Ουγγαρία και αυτό επιλύθηκε με τον Κροατοουγγρικό Διακανονισμό του 1868, οπότε τα βασίλεια Κροατίας και Σλαβονίας συνενώθηκαν. Το Βασίλειο της Δαλματίας παρέμεινε ντε φάκτο υπό Αυστριακό έλεγχο, ενώ η Ριγιέκα διατήρησε το καθεστώς του Φιούμε, που είχε θεσπιστεί το 1779. Οταν η Αυστροουγγαρία κατέλαβε τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878), η Κροατική Στρατιωτική Παραμεθόριος καταργήθηκε και η περιοχή επεστράφη στην Κροατία το 1881, σύμφωνα με τις διατάξεις του Κροατοουγγρικού διακανονισμού. Νέες προσπάθειες μεταρρύθμισης της Αυστροουγγαρίας που αποσκοπούσαν στην ομοσπονδοποίηση με την Κροατίας ως ομόσπονδη ενότητα διακόπηκαν από την έλευση του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ΣΛΟΒΕΝΙΑ
Οι Σλοβένοι, σλαβική φυλή, εμφανίστηκαν στην Πάνω Παννονία τον 7ο αι. μ.Χ. και ήρθαν πολλές φορές σε σύγκρουση με τους Βαυαρούς και τους Λομβαρδούς για την κυριαρχία στην περιοχή. Ανοργάνωτος και άναρχος λαός ο οποίος δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ενιαίο κράτος και δέχτηκε την κυριαρχία των Αβάρων και των Βαυαρών. Όταν ο Καρλομάγνος διέλυσε το κράτος των Αβάρων (9ος αι.), μοίρασε τα σλοβένικα πριγκιπάτα στη Βαυαρία και τη Φριούλ. Τότε έγινε και ο προσηλυτισμός των Σλοβένων στο χριστιανισμό (Καθολική Εκκλησία). Κατά το 10ο και 11ο αιώνα πετυχαίνεται η προσάρτηση της περιοχής στην εξουσία των Αψβούργων. Από αυτό το σημείο η ιστορία τους ακολουθεί παράλληλο δρόμο με αυτή των Αυστροουγγαρών, αφού ποτέ δεν αποτέλεσε ανεξάρτητο κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου